Hoopvolle treurbeuk

We lopen met ons drieën langs de graven,

de dorpsgenoten leven voor ons op,

de droogte heeft hier sporen nagelaten,

de jonge treurbeuk buigt steeds dieper in de top.

We hebben over voorouders gesproken

en wat we hen nog graag hadden verteld

maar eenmaal wordt de levenslijn doorbroken,

toch wordt in dromen soms die lijn hersteld.

Het is alsof de beuk aan ons wil tonen,

ik ben hier na de oude wilg geplant

maar zonder water zal het einde komen

nog voor mijn wortels met de aarde zijn verwant.

Meer dood dan levend geeft hij aan

dat hij zo misschien niet meer kan beleven

wanneer de graven zullen opengaan,

de doden nieuw bestaansrecht wordt gegeven.

Hier in de hof van ons vergankelijk leven

leeft de gedachte aan besprenkeling en doop,

bezinnend voelen we ons met elkaar verweven

en gaan we huiswaarts, in ons leeft de hoop.

Coby Poelman - Duisterwinkel