Empathie

Toen ik enkele jaren geleden van de Bijbelkring naar huis fietste kreeg ik steeds een regel in gedachten. Dan stapte ik van de fiets af en typte het in mijn mobiel bij notities om het niet te vergeten. Het ging maar door en op de stoep bij de voordeur kreeg ik weer een gedachte. Toen ik binnen was en alle notities las was ik ontroerd. Het was een compleet gedicht dat mij onderweg werd ingegeven. Graag deel ik het hier met jullie. Een bemoediging van God zelf.

Kijk eens naar mij,

laat me je ogen zien,

ik vraag het niet voor niets

ik ben met je bewogen.

Kijk nu niet weg,

ik heb het al gezien

dat smalle spoor

onder je afgewende ogen.

Zo kijkt de Heer,

Hij ziet je aan

en voor je Hem kunt tonen

wat je vandaag hebt meegemaakt

heeft Hij het al vernomen

en is je troostend

tegemoet gekomen.

Coby Poelman-Duisterwinkel


Gepubliceerd in de bundel "Verstillend Licht"

Gods luister

Het komt vanuit de wortel,

het gonst al door de stam,

het zindert door de takken,

nog even en dan….

dan springen knoppen open,

dan spreidt zich helder groen,

dan groeit het frisse lover

en opent het seizoen,

Het komt vanuit je wortels,

het gonst je klankkast door,

het zindert al naar buiten,

nog even en hoor….

uitbundig schept de Schepper,

een nieuw gezang breekt door,

Hij zelf laat ons Hem loven

en opgaan in Zijn koor.

Hoor je de lente juichen,

met fluiters in het groen?

het zingt over Gods luister,

voegt ons in ‘t Hofplantsoen.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Mijn bijzondere Valentijn

‘t Was in de nacht

van Valentijn

dat de vliezen braken,
jouw komst
ons deed ontwaken.

We hadden je zo vroeg
nog niet verwacht,
reden in de stilte
beschenen door de maan
naar waar je ‘t levenslicht
aanschouwen zou.

Pas aan het einde van
die lange dag,
de moed bijna verloren
werd jij, mijn Valentijn
intens gewenst

geboren.


Coby Poelman - Duisterwinkel


Gepubliceerd in de bundel "De voordracht"

Kerend tij

Ben ik een golf

die ruist en buigt,

om losse korrels rolt,

voelend de zuiging,

door stormen

voortbewogen,

zonder vaste grond,

Heer, vorm mij

tot een rots

die vaststaat

in de branding

en weerstand biedt

aan water, schrale wind,

vertrouwend op

de Maker

van hemel, zee

en aarde,

dan overstem ik golven,

dan zingt het uit mijn mond;

als God ons niet geschapen had

was er toch niemand

die bestond.

Coby Poelman - Duisterwinkel

De profetes Hanna

Een kunstwerk

toonde hem

een lege kerk

met rijen stoelen

temidden van pilaren.

Op één der stoelen

zat een vrouw,

gebogen, in gebed.

Zo stelde hij zich

Hanna voor, de profetes

die onophoudelijk

bleef vasten in de tempel

en die er was

toen Jezus op de arm

van Simeon werd gelegd,

die hulde bracht aan God,

sprak over ‘t Kind

van de bevrijding,

Hanna, genade

brachten zij,

vrede en goede tijding.

Bij Lucas 2 :36-38

Coby Poelman-Duisterwinkel