Slingertijd

Handen omklemmen
het koude metaal,
zittend op het plankje
reiken voeten achterwaarts
tot aan de tenen het zand.
Benen recht naar voren
wiegt ze zich vooruit
om langzaam
met het lichaam
vaart te maken.
Wind suist langs haar haren,
schakels kraken,
in haar maag zweeft vaag
het draaierig gevoel.

Ontspannen laat ze zich
door lucht en ruimte voeren,
geeft zich over
aan hetgeen ze hoort.

Wanneer ze uitgeschommeld
haar gedachten ordent,
herinneringen
uit de kindertijd beschrijft
waar vader achter haar
met uitgestrekte armen
haar in de hoogte drijft

weet ze Wie haar voortbewoog
door heel haar levenstijd.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uitzicht op Uw koninkrijk

U wilt voor ons
een paradijs op aarde,
leerde ons hierom vragen
aan de Vader.
Nog is Uw rijk
op aarde niet geland,
toch zie ik soms
een stukje van Uw strand,
Uw licht over het water,
Uw schaduw in het zand,

vooral daar waar Uw wil gebeurt,
Uw brood wordt doorgegeven,
wanneer Uw boog de hemel kleurt,
kleurend ons grijs verleden.
Heer, in Uw vaderlijk gebed
hebt U de mens al in Uw licht gezet.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Haar kerstkaart

Elk jaar verscheen haar kaartje,
dit jaar ontbreekt haar groet.
Haar laatste kaarten toonden
een bevend schrijfgemoed.
Ook haar adres werd anders,
werd ze verzorgd, verpleegd?
We zullen spoedig weten
of ze nog kaartjes leest.

Die lieve trouwe dorpsgenoot
die altijd aan ons dacht.
Wat vreemd als ze opeens verstilt
op een decemberdag.
Ze bleef een kerstkaartkennis
tot in haar laatste kracht,
we lieten elkaar weten;
Hij komt, Hij wordt verwacht!

Coby Poelman - Duisterwinkel

Vele woningen

Wij waren in Uw huis

en thuisgekomen

welde in mij een vraag

over Uw Vaderhuis

met vele woningen.

Die woningen

zijn dat misschien

de mensen

in wie U woning hield,

die bij U zijn gekomen?

Hoe het ook zij,

ik ben verheugd

dat Uw Geest

in ons wil wonen.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Gepubliceerd in de bundel 'Geloofsvreugde'

Vergissing?

Ik schonk twee kopjes koffie in
maar ik was alleen,
toen kondigde Ik ben zich aan
en zijn we in gesprek gegaan.
Hij schenkt mij dagelijks levenszin,
nooit schonk ik koffie voor Hem in.

Toen dacht ik aan Maria,
aan wat Hij tegen Martha zei,
zo dicht was Hij vandaag bij mij.
Voelde Hij mijn verlangen?
Hoorde Hij Zijn gezangen?
Zag Hij hoe ik Hem verwacht?
Wat was het dat Hem bracht?

Als ik mij niet zo had vergist
had ik dan Zijn komst gemist?
In alle drukte van Advent
heeft Hij zich zelf tot mij gewend.

Coby Poelman - Duisterwinkel