die hij bezocht
was in haar eenzaamheid
verleerd
om een gesprek te voeren.
Omdat zij zwijgen bleef
wist hij ten diepste
niet meer wat hij
aan moest roeren.
Ten einde raad
zong hij voor haar
een tikkeltje verlegen
de oude psalm:
“Waar liefde woont
gebiedt de Heer
Zijn zegen….”
Ontroerd zag hij
haar lippen meebewegen.
Zijn stem brak daar
waar zij begon te spreken.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Gepubliceerd in: "Velden vol melodieën" (2016)
Wat een gave als je iets zo mooi kan zeggen als in dit gedicht.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je mooie reactie, Ariella, ooit begon een dominee zijn preek met een verhaal over een eenzame vrouw die hij een bezoek bracht waarbij hij deze psalm uiteindelijk was gaan zingen. Hij was dus mijn inspiratiebron voor dit gedicht.
BeantwoordenVerwijderen