Gevonden adelaarsjong

Hij zag een adelaar

tussen de kippen

en kreeg als antwoord

op zijn vraag

ik heb van hem

een kip gemaakt.

Geef hem een kans:
je bent een adelaar,
spreidt dan je vleugels uit
en vlieg
maar liever pikt hij
met de kippen mee.

Zet hem wat hoger dan
maar nee,
ik zeg je toch
hij is een kip geworden.

Pas als hij meegenomen
de bergen overziet
herkent hij waar
zijn oorsprong ligt,
hij spreidt zijn vleugels, vliegt!

Hij overstijgt het aardse,
voelt hoe hij is bevrijd,
dan klinkt vanuit de hoogte
zijn roep vol heerlijkheid.

En hoe zit het met mij,
ben ik een kip gelijk
die op de aard gericht
wat graantjes pikt,
ver van mijn oorsprong afgeleid
een opgedrongen leven leid,
wordt mij een kans gegeven?

Wie leidt mij bij de ren vandaan
of laat me deze arendsroep
de weg naar Hem inslaan?

Coby Poelman - Duisterwinkel

Geschreven n.a.v. een preek over Galaten 5 en Psalm 42

Vermoedelijk heeft de predikant de hieronder geplakte parabel gelezen want toen ik een plaatje zocht om bij dit gedicht te plaatsen stuitte ik op de website van Arend Landman waar deze parabel te lezen is die de predikant in zijn preek gebruikte.

Hoog in de bergen vond een man een jonge adelaar. Hij zat dicht bij een verlaten nest. De man wachtte, op een veilige afstand, op de oude adelaars, die misschien met voer voor hun jong zouden terugkeren, maar dat gebeurde niet. Ook de volgende dag niet. Het adelaarsjong werd zwakker van de honger en de man besloot het dier mee naar huis te nemen. Daar zette hij de vogel bij zijn kippen en gaf hem kippenvoer te eten. Vijf jaar later kwam er een natuuronderzoeker, een bioloog, bij de man op bezoek. Terwijl ze door de tuin liepen, langs het kippenhok, zei hij opeens: “Die vogel daar, dat is een adelaar, geen kip!”
“Ja, dat is zo,” zei de man, “maar hij is hier tussen de kippen groot geworden. Het is nu
een kip, geen adelaar meer.”

“Een adelaar blijft een adelaar,” zei de bioloog. “Ik zal het je laten zien.” Hij nam de adelaar op, tilde hem op zijn arm omhoog en zei: “Strek je vleugels en vlieg!” Maar de adelaar zag de kippen naar hun voer pikken, wipte van de arm af, landde op de grond en begon te eten.

De man zei: “Ik zei het je toch. Het is een kip geworden.” “Nee,” zei de natuuronderzoeker, “het is een adelaar en ik zal het je bewijzen ook.” De volgende morgen nam hij de adelaar mee naar het dak van het huis en zei: “Je bent een adelaar. Je hoort hoog in de lucht. Strek je vleugels en vlieg!” Maar weer sprong de adelaar, toen hij de kippen graan zag pikken, naar beneden en at met ze mee.
De man zei: “Ik zeg het je nog maar een keer: Het is een kip!” “Nee, het is een adelaar. Hij heeft nog steeds het hart van een adelaar. Geef hem nog één kans.” De volgende morgen nam hij de adelaar mee naar een hoge berg. Daar tilde hij hem op en zei: “Jij hebt de vleugels van een adelaar, je hebt het hart van een adelaar. Je bent een adelaar. Jij kunt vliegen tot hoog in de lucht. Je bent vrij. Strek je vleugels en vlieg! Vlieg, zoals alleen een machtige adelaar vliegen kan! Vlieg!” En toen spreidde de adelaar zijn enorme vleugels, vloog met een schreeuw op, cirkelde hoger en hoger de lucht in en keerde niet terug.

Bron foto en tekst:
http://www.arendlandman.nl/2011/02/het-lied-eagle-adelaar-van-abba-appelleert-aan-een-diep-spiritueel-verlangen-de-parabel-van-de-misplaatste-adelaar-of-arend-tussen-de-kippen-nodigt-uit-om-te-groeien/